Als we onze kabelgoot en kabelladder aan een nieuwe klant presenteren, is de meest gestelde vraag: “Maar hoeveel gewicht kan dit tracé dragen?”. Met meer dan zestig jaar ervaring hebben we bewezen dat de expertise van Unex in het ontwikkelen van betrouwbare en duurzame oplossingen voor kabelgeleiding ligt. Maar we vinden het toch belangrijk om uit te leggen hoe we de mechanische eigenschappen van onze producten testen, controleren en valideren.
Daarom willen we in dit artikel graag uitleggen welke maximale constructie en belasting onze kabeldragers aankunnen. En we willen daarbij meteen opmerken dat onze kabelgoten zijn ontworpen om volledig met kabels te worden gevuld. Maar dat niet alleen. We gaan ook nader in op enkele methoden die momenteel worden gebruikt om de maximale belasting van kabeldraagsystemen te berekenen. En daarnaast vertellen we welke testen volgens de normen zijn toegestaan en in hoeverre deze van elkaar verschillen.
U zult zien dat onze isolerende kabelgoten veel aankunnen.
De internationale norm IEC 61537 voor kabelbaansystemen en kabelladdersystemen
Laten we beginnen met de basis: de internationale referentienorm voor kabelbaan- en kabelladdersystemen is IEC 61537. Hier wordt in principe in omschreven aan welke vereisten een product allemaal moet voldoen en welke testen een product allemaal moet doorstaan om in de categorie kabelgoot te worden ingedeeld.
Hiervoor wordt onder andere ook het maximale draagvermogen van de kabelgoot getest, waar we in dit artikel nader op ingaan. Volgens de norm gaat het er niet om 'hoe resistent' een kabeldrager is en op welk punt hij breekt, maar om het veilige gebruik van het product.
Daarom wordt in de norm de veilige werklast (SWL) gedefinieerd. Deze is bereikt als de kabeldragers bij belasting in de lengte meer dan 1% doorbuigt of in de breedte meer dan 5%. Zodra deze waarden onder belasting worden behaald, wordt ervan uitgegaan dat de kabelgoot niet meer goed aan zijn taak voldoen om de kabels te dragen. De kabelgoot heeft daarmee dus zijn maximale belastingsgrens bereikt.
Zodra deze toestand bij een test is bereikt, wordt de belasting met nog eens 70% verhoogt. Daarmee wordt gecontroleerd of de kabeldrager zelfs bij deze belasting niet breekt, ook als hij doorbuigt. Zo wordt heel nauwkeurig overbelasting nagebootst om de veiligheid van de installatie te vergroten. Want met deze test wordt ervoor gezorgd dat de kabeldrager niet breekt, hoewel hij met 70% meer gewicht wordt belast dan is toegestaan.
NEMA-normen
.png)
In landen als Canada en de Verenigde Staten gelden de NEMA-normen. Wat betreft belastbaarheid zijn de NEMA-controlecriteria precies het tegenovergestelde van de procedure die hierboven is beschreven. Hier wordt namelijk de belasting gemeten waarbij een kabeldrager breekt. Dan wordt een veiligheidsfactor van 50% toegepast om de veilige werklast (SWL – Safety Working Load) te bepalen. Met andere woorden: de kabeldragers kunnen tot de helft van hun breukbelasting worden belast.
Maar deze maximale belastbaarheid kan misleidend zijn. Als een kabeldrager bijvoorbeeld van vrij elastisch materiaal is gemaakt dat ook bij sterke doorbuiging niet breekt, behaalt hij een hele hoge SWL-waarde. Maar de kabeldrager voldoet dan niet meer aan zijn functie om kabels te dragen.
Kortom: er zijn twee verschillende normen die beide de eigenschappen standaardiseren die voor kabeldragers gelden. Maar vanwege de verschillende benaderingen kan dit tot verwarring leiden. Het is dan ook niet ongebruikelijk dat fabrikanten van kabelgoten alleen NEMA-testwaarden aangeven omdat de veilige werklast hoger is … Of ze gebruiken zelfs testen die ze zelf hebben ontwikkeld om de maximale belastbaarheid te bepalen.
Dat maakt het voor gebruikers lastig om de veilige werklast van verschillende kabeldraagproducten met elkaar te vergelijken. Dit kan alleen door experts worden gedaan. En dat is ook een van de redenen waarom fabrikanten verplicht zijn om aan te geven volgens welke norm de test met de vermelde waarden is uitgevoerd.
Testen overeenkomstig IEC 61537: koppelplaten zijn de sleutel
Om terug te komen op de norm IEC 61537 die in Europa wordt toegepast: bij de montage van kabelgoten en kabelladders is de koppelplaat tussen twee steunen de kritieke factor. Daarom vinden we in de norm verschillende testen om de maximale belasting te berekenen. Welke test moet worden uitgevoerd, hangt af van waar de koppelplaat zich bevindt. Hier lichten we de meest gebruikte testen toe:
Test type I: er worden meerdere steunen getest, waarbij de koppelplaat in het midden tussen twee steunen is geplaatst. Op dit punt wordt de vervorming van de goot gemeten, omdat dit het zwakste punt is. Deze test wordt standaard bij Unex uitgevoerd. We testen onze kabeldragers namelijk altijd onder de meest ongunstige omstandigheden om de beste resultaten te behalen.
Test type II: de plaats van de koppelplaten wordt in het midden van de een na laatste spanwijdte tussen twee steunen bepaald. Zie de tabel voor meer details.
Test type III: er worden meerdere steunen getest, waarbij de maximale afstand tussen de koppelplaten en steunen wordt aangegeven. Dit is meestal beperkt tot een kwart van de afstand tussen de steunen. Vanwege deze beperking moet worden gecontroleerd of er extra steunen moeten worden gemonteerd. De belasting van de kabeldragers kan namelijk met 20% veranderen. Dat hangt ervan af of deze beperking in acht wordt genomen of niet. Deze testmethode wordt veel gebruikt door fabrikanten die de indruk willen geven dat hun kabeldraagsystemen heel robuust zijn. Daarmee behalen ze waarden die vergelijkbaar zijn met die van Unex. Maar het werk van de installateur wordt wel veel lastiger als andere installatiemethoden worden gebruikt dan de installatiemethode die in test type 1 wordt toegepast.
Er wordt in principe van uitgegaan dat kabelgoten van metaal resistent zijn en een hoge belasting aankunnen. Daarom moeten wij, net als alle andere fabrikanten van kabelgoten van thermoplast, aantonen dat onze kabeldragers gelijkwaardig zijn aan varianten van metaal. Daarom houden we ons bij Unex strikt aan de specificaties van de norm en kiezen de 'meest ongunstige' methode om de maximale belasting van onze kabeldragers onder de zwaarste omstandigheden te berekenen. Zo ontstond het door ons ontwikkelde concept van 'volledige belasting'.
Unex-concept 'volledige belasting' voor meer veiligheid
Uit ervaring weten we dat kabelgoten niet zijn ontworpen om tot de bovenste rand met kabels te worden gevuld. Maar in de praktijk is gebleken dat er in de loop der jaren steeds meer kabels bij zijn gekomen. En als er extra kabels door de goot worden getrokken, controleert niemand meer doelgericht de afstand tussen de koppelplaten en de steun. Daarom hebben we bij Unex het concept van 'volledige belasting' ontwikkeld.
Om die reden zijn al onze kabeldraagproducten zo ontworpen dat ze een belasting aankunnen die in kilo's overeenkomt met het gewicht van alle kabels die in de kabeldraagproducten passen, bij elkaar opgeteld – afhankelijk van de betreffende afmetingen en niet afhankelijk van de plaats van de koppelplaten. De afstand tussen de steunen wordt afhankelijk van het temperatuurbereik aangepast en bedraagt tussen 1 en 1,5 meter voor de Isolerende kabelgoot 66 en tussen 2 en 3 meter voor de Isolerende kabelladder 67.
Met onze kabeldragers kiest u voor een veilige installatie, waar de koppelplaten zich ook bevinden. Want zoals in ons motto 'Keeping you safer' ook al naar voren komt, staat veiligheid voor ons op de eerste plek.
Samengevat raden we u aan om de belastbaarheid van de kabeldragers te controleren. U zult zien dat onze Unex-kabeldragers echt heel veel aankunnen.
En neem gewoon contact met ons op als u hulp nodig heeft of extra informatie wilt krijgen.
In de Unex-blog komen veel verschillende interessante onderwerpen aan bod en delen we de ervaringen van onze klanten met u. We willen u erop wijzen dat alle juridische informatie en informatie over de naleving van de toepasselijke wetgeving op onze officiële website te vinden zijn. Raadpleeg deze voor een uitgebreider en gedetailleerder overzicht.
